1- خود انسان ماه را ببیند.
2- عده اى که از گفتهء آنان یقین پیدا مى شود بگویند ماه را دیده ایم و همچنین است هر چیزى که بواسطهء آن یقین پیدا شود.
3- دو مرد عادل بگویند که در شب ماه را دیده ایم .
4- سى روز از اول شعبان بگذرد, اول رمضان ثابت مى شود و سى روز از اول رمضان بگذرد اول شؤال ثابت مى شود.
5- حاکم شرع حکم کند که اول ماه است .(1)
1- اول ماه با پیشگویى منجمّان ثابت نمى شود ولى اگر انسان از گفتهء آنان یقین پیدا کند باید به آن عمل نماید.(2)
2- بلند بودن ماه یا دیر غروب کردن آن , دلیل نمى شود که شب پیش , شب اول ماه بوده است .(3)
3- اگر در شهرى , اول ماه ثابت شود, براى مردم شهر دیگر فایده ندارد; مگر آن دو شهر به هم نزدیک باشند یا انسان بداند که افق آن ها یکى است .(4)
4- روزى را که انسان نمى داند آخر رمضان است یا اول شوال , باید روزه بگیرید, ولى اگر پیش از مغرب بفهمد که اول شوال است باید افطار کند.(5)
5- اگر حاکم شرع حکم کند که اول ماه است , کسى هم که از او تقلید نمى کند باید به حکم او عمل کند ولى کسى که مى داند حاکم شرع اشتباه کرده است نمى تواند به حکم او عمل کند.(6)
